Imperative یکی از اصطلاحات گرامری زبان انگلیسی است که به معنای فرمان، دستور و امر می‌باشد. این فعل بصورت مصدر بدون to در جملات استفاده می‌شود و به شخص دوم یعنی شخصی که به آن صحبت می‌شود، دستور می‌دهد. به عنوان مثال:
– Close the door. (درب را ببند)
– Be quiet. (ساکت باش)
– Don’t touch that. (آن را لمس نکن)
در این مثال‌ها، imperative به عنوان فعل اصلی جمله بکار رفته است و به شخصی که به آن صحبت می‌شود، دستور می‌دهد. برای تلفظ آنلاین، می‌توانید از منابع آنلاین مانند دیکشنری لانگمن استفاده کنید.
کاربردهای imperative در زبان انگلیسی بسیار گسترده هستند و در انواع مکالمات روزمره، اداری، تحصیلی و غیره به کار می‌روند. این فعل در جملات دستوری، راهنمایی، تذکر و هشدار به کار می‌رود.
مترادف های imperative عبارتند از command، order، directive و instruction. متضادهای آن شامل request، suggestion و advice می‌باشند.
ریشه شناسی کلمه imperative به لاتین imperativus بازمی‌گردد که به معنای فرمان‌آور است. این کلمه در قرون وسطی به زبان انگلیسی وارد شده است.
اولین مورد استفاده از imperative در زبان انگلیسی در قرون وسطی بوده است. در آن زمان، این فعل بیشتر در جملات دینی و مذهبی به کار می‌رفت. با گذر زمان، کاربردهای آن در زبان انگلیسی گسترش یافته و به صورت گسترده در مکالمات روزمره به کار می‌روند.
در نتیجه، imperative به عنوان یکی از اصطلاحات گرامری زبان انگلیسی، در انواع مکالمات به کار می‌روند و به شخصی که به آن صحبت می‌شود، دستور می‌دهند. این فعل در جملات دستوری، راهنمایی، تذکر و هشدار به کار می‌رود.
