لغت Demeanor به معنای رفتار و برخورد فرد است و در اصطلاح به مجموعه ای از ویژگی های شخصیتی اشاره دارد که در رفتار و برخورد فرد با دیگران مشهود می‌شود. تلفظ این لغت به صورت /dɪˈmiːnər/ است.
این لغت در موارد مختلفی مانند رفتار در محیط کار، رفتار در جمع، رفتار در مواجهه با مشکلات و … به کار می‌رود. به عنوان مثال، می‌توان به جمله “His calm demeanor in the face of adversity was admirable” اشاره کرد که به معنای “رفتار آرام و متانتی او در برابر سختی‌ها، تحسین برانگیز بود” است.
مترادف‌های این لغت عبارتند از behavior، conduct، manner و style، در حالی که متضادهای آن شامل لغاتی مانند misbehavior و misconduct هستند.
ریشه شناسی این لغت به دو کلمهٔ فرانسوی “demeurer” به معنای “ماندن” و “demeure” به معنای “خانه” بازمی‌گردد. اولین مورد استفادهٔ این لغت در قرن هفدهم میلادی بوده است.
در گرامر، این لغت به عنوان یک اسم مفعول به کار می‌رود و می‌تواند به صورت مفرد یا جمع به کار رود. به عنوان مثال، جمله “Her demeanor towards her colleagues was always professional” به معنای “رفتار او با همکارانش همیشه حرفه‌ای بود”، نمونه‌ای از کاربرد این لغت به عنوان یک اسم مفعول است.
