در سال ۱۹۸۰ بوتان تنها کشور جهان بود که تلفن نداشت
در سال ۱۹۸۰، بوتان، یک کشور کوچک در جنوب آسیا، تنها کشوری بود که تلفن نداشت. این وضعیت به دلیل اهمیتی بود که بوتان به آن می‌دهد. بوتان، کشوری آرام و زیبا با جمعیتی کمتر از ۸۰۰ هزار نفر، در میان کوه‌های هیمالیا قرار دارد. با این حال، این کشور در آن زمان در حال توسعه بود و این موضوع نیاز به ارتباطات آسان بین مردم و دولت را بیشتر می‌کرد.
اگر چه در آن زمان فناوری تلفن در بسیاری از کشورها وجود داشت، اما بوتان با چالش‌هایی روبرو بود که اجازه تعمیم استفاده از تلفن را نمی‌داد. یکی از این چالش‌ها، بومیان بودن ساکنان بوتان بود. بومیان، یکی از قومیت‌های بومی که در بوتان زندگی می‌کنند، به زبان درخواست برای تلفن دادند. آنها معتقد بودند که تلفن، باعث خرابی روابط شخصی آنها خواهد شد.
دولت بوتان همچنین نگرانی‌هایی درباره این موضوع داشت. آنها نمی‌خواستند که ارتباطات تلفنی، به دلیل کمبود فناوری در این کشور، به روش‌های امن و پایداری صورت پذیرد. به همین دلیل، آنها تصمیم گرفتند که به جای تلفن، از رادیو برای ارتباطات استفاده کنند.
با توجه به اینکه بوتان در میان کوه‌های هیمالیا قرار داشت، رادیو بهترین وسیله ارتباطی برای این کشور بود. اما در آن زمان، این رادیوها به صورت دستی تنظیم می‌شدند و هیچ گونه اطلاعات دقیقی درباره شبکه و فرکانس‌ها وجود نداشت. این باعث می‌شد که ارتباطات از بین برود و بعضی از ارتباطات ناموفق بودند.
اما با گذر زمان، فناوری‌های رادیو و تلفن در بوتان بهبود یافت. با توسعه شبکه‌های رادیویی سطح بالا و ورود شرکت‌های تلفن همراه به بازار بوتان، ارتباطات در این کشور بهبود یافت. امروزه، بوتان دارای یک شبکه تلفن و اینترنت پهن باند است.
در نتیجه، می‌توان گفت که بوتان در سال ۱۹۸۰ تنها کشوری بود که تلفن نداشت، اما با گذر زمان و توسعه فناوری‌های رادیو و تلفن، ارتباطات در این کشور بهبود یافته است. این نشان می‌دهد که با توجه به شرایط محیطی و فرهنگی یک کشور، راه‌حل‌های مختلفی برای ارتباطات وجود دارد.
