اخذ به شفعه چیست
اخذ به شفعه یکی از حقوقی است که در قانون مدنی ایران تعریف شده است. این حق به معنای حق شریک دوم است که در صورتی که دو نفر مالک یک ملک غیرمنقول باشند و یکی از آن‌ها سهم خود را به شخص دیگری بفروشد، شریک دیگر حق دارد قیمتی را که مشتری داده است به او بدهد و مالک سهم فروخته شود.
برای اخذ به شفعه، باید شرایطی رعایت شود. این شرایط شامل مواردی مانند مال غیرمنقول قابل تقسیمی بین دو نفر مشترک باشد، فروشنده باید سهم خود را به شخص دیگری بفروشد، مشتری باید قیمت را به فروشنده پرداخت کند و شریک دیگر باید در مدت معقولی که در قانون مشخص شده است، اعلام کند که قصد دارد از حق شفعه استفاده کند.
در صورتی که شخصی به حکم شفعه جاهل باشد، هر وقت که از آن آگاهی یافت، می‌تواند اخذ به شفعه کند. اما اگر مشتری مدعی خلاف آن باشد ، باید علم شفیع را ثابت کند. به عبارت دیگر، اگر شخصی به حکم شفعه جاهل باشد، اما بعداً از حقیقت آگاه شود، می‌تواند از حق شفعه استفاده کند.
اخذ به شفعه در مواردی که دو نفر ملکی را به صورت شراکتی مالک باشند و یکی از شرکاء سهم خود از ملک را به دیگری بفروشد، اتفاق می‌افتد. این حق به منظور جلوگیری از ورود ضرر برای شریک است. در صورتی که شفیع متوجه شود که بیع صورت گرفته ضرری برای او ایجاد نمی‌کند، می‌تواند از حق شفعه استفاده نکند.
